Snacktomaatjes
Wilma blijft haar scriptie maar voor zich uitschuiven. Er komt altijd wel iets tussen. Wat zij nodig heeft: snacktomaatjes.
Pauzestand
De intake met Gert was leuk. Gert had een boeiend onderwerp. Master rechtsgeleerdheid, en echt zo’n case waar je je tanden in de jurisprudentie mocht gaan zetten. Maar toen de skype aanging, viel het meteen op. Na de eerste ‘hoe gaat het ‘ en ‘wie ben je?’ kwam het onvermijdelijk op de scriptie. Gert schoof heen en weer. Morrelde wat aan de laptop. Wreef door zijn vijfdagenbaard… Tsja. Al drie jaar bezig. En er lag nu een soort plan van aanpak.
Dat PvA was in orde op hoofdlijnen. Wel wat gemeander (Gert heeft wat moeite om niet af te dwalen), maar in de basis goed. Maar Gert gelooft, zo blijkt in het gesprek, er zelf niet zo in. Hij sogt zich suf, en heeft na drie jaar ook een aversie opgebouwd tegen de scriptie an sich.
Huiswerk: maak een weekplanner waarbij de scriptie wat hoger op de prioriteitenlijst komt. Dat doet Gert braaf, maar ook al blokt hij zijn agenda, hij komt niet echt tot productie. Hoewel… hij komt wel tot het schrijven van zinnen, maar telkens als hij dat doet, verdwijnen ze ook weer. Want dat kan nooit goed genoeg zijn.
‘Daar ben ik echt een Pietje Precies in hoor,’ is de verklaring.
Een paar sessies verder is Gert toch weggevlucht in de Australian Open, wielrennen en alles wat hij maar kan aangrijpen. De hulpvraag was om hem bij de les te houden. Dus we spreken af dat hij zijn docent weer in de loop haalt en ik hem deadlines stel.
Dat gebeurt. De deadlines zijn echter wat zacht. Hij skipt ze. Ze worden harder, terwijl de eisen omlaag gaan. Niet wát ie produceert wordt belangrijk, maar vooral dát ie produceert.
Dat gaat iets beter. Even. Maar al snel wordt Gert wat minder bereikbaar, zodat er ook geen nieuwe deadlines komen. We brengen het ter sprake.
‘Zo werkt het niet, Gert.‘
‘Dat weet ik wel, maar ik kan me er gewoon niet toe zetten.’
Stoppen kan het beste besluit zijn
Het is erg jammer als je met de finish in zicht besluit te moeten stoppen. Dat was niet de bedoeling. Maar soms is het wel het beste besluit. Niet alles wat je doet in je leven, hoeft succesvol te zijn.
Faalangst, perfectionisme en domotivatie
Er zijn verschillende ‘behandelmethoden’ die het uitproberen waard zijn en Gert doorloopt ze allemaal. Intussen gaat het steeds minder goed met hem. We zijn inmiddels zes maanden in het proces. Zijn relatie is op de klippen gelopen omdat hij zijn vriendin had verteld dat hij bijna klaar was, maar het kwam uit dat dat niet zo was. Zijn ouders (die ons betalen) durft hij niet meer onder ogen te komen.
Het is duidelijk dat faalangst, perfectionisme en demotivatie elkaar versterken, en dat Gert er lethargisch van wordt. Gert weet wel dat hij bij mij veilig iets in kan leveren dat in zijn ogen ‘broddelwerk’ is, en als hij dat (sporadisch) doet, dan overlaad ik hem met complimenten over de progressie. En eerlijk gezegd: wat ie produceert is ook van ruim voldoende kwaliteit, dus het kost geen enkele moeite om die complimenten te geven.
Maar de demotivatie blijft. Gert duikt opnieuw onder. Na anderhalve maand trekken vind ik het genoeg: tijd voor de laatste troefkaart: De Bootcamp.
De Bootcamp
Het idee is dit: we gaan een dag bootcampen om het vastgelopen schip weer vlot te trekken. Het achterliggende idee is: soggen kan niet, motivatie komt hopelijk terug bij succes, en voor faalangst kan dat net het beslissende duwtje zijn. Toen ik het Gert voorstelde, was ik ervan overtuigd dat ie zou ontwijken. Maar Gert vond het een goed plan (en z’n ouders ook).
We bootcampen. Gert maakt meer progressie dan het voorliggende halfjaar. De inleiding is op een haar na af. En: hij is enthousias:
‘Die inleiding kan ik nu zelf afschijven! Ik mail hem volgende week.’
Fingers crossed.
Een week later: geen inleiding. Gert lijkt van de aardbodem verdwenen. Ik vis hem op via Whatsapp en na wat heen-en-weer-gedoe hebben we een skype. Gert blijkt opnieuw gestrand. We bespreken de situatie. Het voelt een beetje als een oncoloog die z’n patiënt vertelt dat ie is uitbehandeld en nu het slechte nieuws moet brengen.
‘Gert, het is simpel: er zijn twee manieren om nu verder te gaan, en alleen jij kunt de keuze daartussen maken. De ene manier is om je gedrag te veranderen. De andere manier is om te stoppen. Dat is een absoluut acceptabele uitkomst. Alles is beter dan zo doorgaan. Je hebt je leven al drie jaar op pauzestand staan. Als je doorgaat, moet je bereid zijn er ook echt voor te gaan. Met onzekerheid kan ik je helpen, maar met niets doen niet.’
Gert wil het overleggen met zijn ouders, waar hij natuurlijk de ruimte voor krijgt. Een week later bellen we om te kijken hoe en wat.
Gert stopte.
Verder lezen...
De enige die er last van heeft
Het was frustrerend... ze vond het onderwerp nog wel leuk, maar ze had niet het idee dat iemand dat met haar eens was.